Turniej

Zaraz po wejściu na halę drań rozpoczął rozgrzewkę. A tak. Bo musiał.

Na szczęście spotkał Leona, swojego kolegę z przedszkola, którego energia (żeby nie powiedzieć prawie adhd) również przygnała na treningi w sobie wiadomym czasie i mogli rozgrzewkę poprowadzić wspólnie ku zainteresowaniu niektórych obecnych.

A tu już wszyscy w grupie wiekowej, w której znalazł się drań. Rodzice mogli jedynie zza siatki podziwiać zawodników.

Dzielni byli. I prawie nie przejmowali się rywalizacją.

... prawie. Jak się potem okazało adrenalina dopadła i ich i rodziców.

Odpoczynek. Dranisko już wstępnie zmęczone, ale szczęśliwe.

Czekanie na mecz.

Tak... czekanie było nudne...

... toteż drań się wygłupiał i trenował na ściance...

... o! na przykład tej ściance.

Tak...

A tu już z sędzią meczu. jak się okazało sędziował on wszystkie mecze drania. Tu pokazuje mu wielkość kortu, która została bardzo zmniejszona.

I wspólne czekanie na przeciwnika.

Rozgrzewka przed meczem.

Ustalanie strony i pierwszeństwa.

Pierwszy mecz.

Drań nie przejmował się niczym, a rozgardiasz wokół panował niemały.

Kasia. Ulubiony trener. (Tak przynajmniej twierdzi drań.)

Z rodzicem.

Z pucharami, które dranisko dojrzało pomiędzy pierwszym a drugim meczem.

Drugi mecz.

Początek trzeciego meczu, który dostarczył najwięcej emocji wszystkim, a mnie wprawił w zachwyt nad własnym dzieckiem.

Mecz czwarty i walka.

A potem... potem to już tylko całusy, uściski i nagroda.